طنز؛ دوران تاریخی باقرنژادی ----- رومه شرق: همه وقتی گزارش آقای نجفی، شهردار جدید تهران، را علیه شهردار سابق تهران دیدند، به‌به و چهچه کردند، اما هیچ‌کس ندید که قالیباف چطوری برای این شهر مایه گذاشت. اساسا کار قالیباف مایه‌کاری بود؛ یعنی وقتی کارش جایی گیر می‌کرد، یک مایه‌ای تزریق می‌شد تا کار پیش برود. ٢٠، ٣٠ هزار میلیارد چی شده، خب الان وقتی آن حجم ناپدید شده و اثری ازش نمانده، اصلا گفتن دارد؟ توجه کنید که ما سه دوره مهم در تاریخ معاصر داریم: هشت سال محمودی (دوران ریاست‌جمهوری نژاد) ۱۲ سال باقری (دوران شهرداری قالیباف) سال‌های باقرنژادی (که سال‌هایی است که نژاد رئیس‌جمهور بوده و قالیباف شهردار) حالا ما به کسانی که با شنیدن این خبرها خوشحال می‌شوند و می‌گویند آها. الان معلوم میشود پول‌ها کجا رفته؟ می‌گوییم وقتی ٧٠، ٨٠ میلیون نفر نان نداشتند بخورند و جای آنها دو، سه‌هزار نفر میلیاردی خوردند ایرادش کجاست؟ آیا نیچه یا دکتر شریعتی یا پروفسور حسابی نبودند که به ما این جمله حکیمانه را گفتند که یک ده آباد بهتر از صد شهر خراب؟» آیا الان شما ناراضی هستید که چند ده در این سال‌ها آباد شدند؟ حالا من و شمای شهرخراب، آیا ناراحتید که نژاد و قالیباف و دوستانشان آبادگران شدند و از آبادی تبدیل به شهر شدند؟ پس عزیزان من، این قضیه رو فراموشش کنید. الان اصلا شما می‌آیید، می‌گویید قبلا در جاهای دولتی تخورپخور بوده، آیا امروز بخوربخور نیست؟ آیا راضی هستید که این سفره جمع شود؟ ما عادت کردیم. به یک‌سری مثل خودمان که دنبال ما می‌دوند رأی می‌دهیم، آنان رأی می‌آورند و از فرداش ما دنبال آنها می‌دویم؛ به‌تبع آن هم دولت‌به‌دولت و سازمان‌به‌سازمان چهارنفر پربار بشوند، نوش جانشان. درواقع ما معتقدیم هر کی خواست بخورد، بخورد، اما حیف‌ومیل نکند. تنها فرق دوران باقرنژادی هم این بوده که حیف‌ومیل شده آقا وگرنه حقوق نجومی و املاک نجومی و بودجه نجومی نشان می‌دهد ایرانیان از دیرباز در علم نجوم تبحر داشته‌اند.
درباره این سایت